Coś.

Wydaje mi się, że mimo, że okłamuje, że ranię, droczę się, wkurzam, wyzywam itd to i tak, bardzo, ale to bardzo mocno kocham.

Nie mogłabym żyć. Funkcjonować. Jak to jest?

Ja w związku to chora sprawa.

Ze - żyje.

Bez - umieram. 

" Takie osoby jak ja nie powinny niczego.

Ze związkiem pochłaniam się osobą tak,

że walczę ze sobą,

aby to nie było niezdrowe.

Nie lubię tego. "

Mam depresję... od kilkunastu lat.

W momencie kiedy choćby na godzinę ból znika.

czuję, że...

chcę żyć.

Mam fobię społeczną i lęki. Mam borderline.

Za cholerę nie wiem czemu żyję i czemu mam w sobie jakąś iskrę, która zawsze wierzy.

Jakaś taka nadzieja. Mały promyk słońca. Odzywa się tylko w krytycznych sytuacjach.

Krzyczy: "szukaj pomocy", "śpij", "dzwoń".

"Nie bój się, że ktoś oceni ciebie jako Psycholkę - krzycz o pomoc. Jak głupie, małe dziecko - krzycz."

i kiedy dzień jest dobrze, dwa dni są chore...